In de rubriek ‘Opmerkelijk verhaal’ (zie mijn eerdere blog over de werknemer die € 4 ton moest terugbetalen), ditmaal een werknemer die loog en zelfs de hondenuitlaatservice betrok bij zijn leugen.

Hoe het zat

Omdat de werknemer (accountmanager) en zijn voormalig partner uit elkaar gingen, kwam hij in de knel met het uitlaten van zijn hond Bobby. De werkgever heeft om die reden besloten uit coulance een vergoeding voor een hondenuitlaatservice aangeboden van € 108,- bruto per maand.

Op een bepaald moment vroeg de werkgever aan de werknemer hoe het met zijn hond ging, waarbij de werknemer antwoordde dat Bobby enkele weken niet meer door de hondenuitlaatservice was uitgelaten. Daarop belde de werkgever de hondenuitlaatservice om erachter te komen dat Bobby al ruim een halfjaar niet meer door de service was uitgelaten. Dit terwijl de werknemer daar al die tijd dus wel een onkostenvergoeding voor ontving. Na een nieuwe confrontatie, en onder dreiging van de werkgever om de facturen bij de hondenuitlaatservice op te vragen, gaf de werknemer dit ook toe.

De werkgever ontdekte verder dat de werknemer de uitlaatservice tot twee keer toe had gevraagd voor hem te liegen. Voor het geval de werkgever zou bellen, was de uitlaatservice verzocht de leugen (dat Bobby enkel een paar weken niet werd uitgelaten) te bevestigen.

De werkgever heeft de werknemer vervolgens geschorst en hem een beëindigingsovereenkomst aangeboden. Nadat de werknemer weigerde te tekenen, is hij op staande voet ontslagen. De werknemer vocht het ontslag zonder succes aan bij de kantonrechter en ging in hoger beroep.

Beoordeling ontslag op staande voet

De werknemer verweerde zich tegen het ontslag door te stellen dat Bobby een manke poot had en rust nodig had. Daarna was er geen ruimte bij de hondenuitlaatservice, aldus de werknemer. De werknemer had er niet aan gedacht dit de werkgever te vertellen. De werknemer zou de vergoeding voorts hebben gebruikt voor het belonen van familie en vrienden die Bobby zouden hebben uitgelaten. Eenmaal geconfronteerd voelde de werknemer zich aangevallen, raakte hij in paniek en loog.

Het gerechtshof schoof dit verweer opzij en was het grotendeels eens met de kantonrechter. Het ontslag op staande voet bleef dan ook in stand. De werknemer had moeten weten dat de vergoeding niet was bedoeld voor familie en vrienden. De werknemer had op eigen initiatief moeten aangeven dat hij geen gebruik meer maakte van de uitlaatservice. Als de werknemer bovendien daadwerkelijk in paniek was geraakt, had hij zich na het gesprek met zijn werkgever moeten bezinnen en de waarheid moeten vertellen. Daar was immers voldoende tijd voor.

Dat de werknemer in eerste instantie niet uit zichzelf schoon schip maakte en dat de werknemer had gelogen, werd hem nog ‘vergeven’. Het hof achtte dat wel verwijtbaar, maar niet voldoende voor een ontslag op staande voet.

Echter, het derde verwijt deed de werknemer de das om. Door het verzoek (tot tweemaal toe) aan de hondenuitlater om te liegen tegen zijn werkgever, was hij het vertrouwen van de werkgever onwaardig geworden. Het hof nam daarin ook mee dat de werknemer als accountmanager verantwoordelijk was voor het klantenonderhoud van de werkgever.

Concurrentiebeding

Desondanks wist de werknemer nog wel een kleine overwinning te boeken. Het hof vernietigde namelijk het concurrentiebeding, omdat het beding de werknemer onbillijk benadeelde.

Het beding was te vaag, waardoor het voor de werknemer niet helder was waar hij wel/niet mocht werken en met wie (niet), terwijl de werknemer wel het risico liep op (een) hoge boete(s). Ook werd de werknemer te veel beperkt door de omvang en de tijdsduur (2 jaar) van het beding, aangezien de werknemer bijna zijn hele carrière in de branche van de werkgever had gewerkt.

Bij vragen kun je contact opnemen met een Reggy Thielen of Henriëtte Dekker van de Praktijkgroep Arbeid, Medezeggenschap & Pensioen.

Uitspraak: ECLI:NL:GHDHA:2023:1656